Στο Νίρμπουργκρινγκ με Nissan 350Z
Ταυτότητα Ε.Δ.Ημερομηνία: 7-12 Ιουλίου
Οδηγοί: Γ.Χ., Π.Τ., Θ.Η.
Αυτοκίνητα: Nissan 350Z, Nissan Note
Διαδρομή: Αθήνα-Πάτρα-Ανκόνα-Νίρμπουργκρινγκ-Ανκόνα-Πάτρα-Αθήνα
Χιλιόμετρα: 3.370
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΠΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Grüne Hölle
«Πράσινη Κόλαση» είναι το όνομα που χάρισε ο Τζάκι Στιούαρτ στη θρυλική διαδρομή των 21 χιλιομέτρων του καταπράσινου Νίρμπουργκρινγκ Νόρντσλαϊφε, θέλοντας να αποδώσει το χαρακτήρα-πρόκληση της πίστας με τη -σχεδόν μαγική- δύναμη να σε ταξιδεύει στην κόλαση και στον παράδεισο μαζί!
ΥΠΑΡΧΕΙ για τον καθένα μας μια λίστα με επιθυμίες, άλλες μικρές και εύκολα πραγματοποιήσιμες και άλλες πιο σύνθετες και δυσπρόσιτες, που αγγίζουν τα όρια του ονείρου. Για τους «κολλημένους» με τους δύο ή τους τέσσερις τροχούς, αυτή η λίστα είναι σχεδόν σίγουρο πως περιλαμβάνει τη λέξη «Νίρμπουργκρινγκ» ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, «Νίρμπουργκρινγκ Νόρντσλαϊφε». Δε μιλάμε για μια απλή πίστα, αλλά για ένα χώρο ορόσημο της αυτοκίνησης, που για περισσότερες από επτά δεκαετίες κατέχει τον τίτλο της απόλυτης δοκιμασίας για ανθρώπους και μηχανές κι έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο καυτούς προορισμούς για κάθε λάτρη της ταχύτητας. Μερικές φορές, λοιπόν, αρκεί μια αφορμή για να σε σπρώξει στην απόφαση της πραγματοποίησης κάποιας επιθυμίας και, στην περίπτωσή μας, η ανανεωμένη έκδοση του Nissan 350Z, αυτή με τους 300 ίππους, ήταν ακριβώς η ιδανική ευκαιρία. Το έχουμε, το αγγίζουμε, οπότε δε χρειάζεται δεύτερη σκέψη. Πάμε στο Νίρμπουργκρινγκ!
Πάτρα-Ανκόνα-Νίρμπουργκρινγκ
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, μετά την αποβίβαση στην Aνκόνα, θα πρέπει να διανύσουμε κάτι παραπάνω από 1.300 χλμ. μέχρι το «Pινγκ». Ευτυχώς, οι Ιταλοί έχουν φροντίσει ώστε, από τη στιγμή που θα πατήσεις ιταλικό έδαφος, να βρεθείς στην αουτοστράντα μέσα σε λίγα λεπτά. Α14, λοιπόν, με προορισμό την Μπολόνια, για να συνεχίσουμε προς Μιλάνο, Κόμο και να διασχίσουμε την Ελβετία, μέσω Λουκέρνης, και από τη Βασιλεία να μπούμε στη Γερμανία. Πας «αέρα» στον ιταλικό αυτοκινητόδρομο; Καμία σχέση. Το Ζ, φυσικά, μπορεί να εκτοξεύσει με χαρακτηριστική ευκολία τη βελόνα του ταχυμέτρου σε ενδείξεις κοντά στο 200, όμως αυτό δε διαρκεί συνήθως παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να συναντήσεις το επόμενο κονβόι αυτοκινήτων, που σε αναγκάζει να κόψεις. Δεν έχει νόημα, λοιπόν, να επιχειρήσεις να κινηθείς για μεγάλο διάστημα πιο γρήγορα από την υπόλοιπη ροή αυτοκινήτων. Θα εκνευριστείς και θα κουραστείς γρήγορα. Αντίθετα, ακολουθώντας μια πιο... τουριστική τακτική, μπορείς να πετύχεις μέσες ωριαίες της τάξης των 130-140 χλμ./ώρα, που, στο πλαίσιο πολύωρης οδήγησης, αποδεικνύονται ιδιαίτερα αποτελεσματικές στην κάλυψη μεγάλων αποστάσεων. Η διαδικασία, μάλιστα, πίσω από το τιμόνι του Ζ αποδεικνύεται και αρκετά ξεκούραστη, παρά το γεγονός πως μιλάμε για ένα καθαρόαιμο σπορ αυτοκίνητο. Κυλάει άνετα, με την ενδοτικότητα της ανάρτησης να παραπέμπει σε καλό GT, και, αν αφαιρεθείς και ξεχαστείς στο γκάζι (πράγμα πολύ εύκολο), μόνο η αύξηση του αεροδυναμικού θορύβου σού χτυπά το καμπανάκι πως πλησιάζεις σε μεγάλες, τριψήφιες ενδείξεις ταχύτητας.
Οι εικόνες διαφορετικές από τη στιγμή που περνάμε τα σύνορα με την Ελβετία και μπαίνουμε στην ορεινή περιοχή των ¶λπεων. Eυτυχώς, εδώ δεν περνάς πάνω, αλλά μέσα, από τους ορεινούς όγκους που συναντάς, με τα δεκάδες τούνελ μερικών εκατοντάδων μέτρων ή και ολόκληρων χιλιομέτρων να κάνουν πράξη τη θεωρία πως ο συντομότερος δρόμος είναι η ευθεία. Το μεγαλύτερο από αυτά, στο Σαν Γκοτάρντ, μας υπενθυμίζει πως βρισκόμαστε σε μια... πολυεθνική χώρα. Μπαίνοντας σε αυτό, διαβάζουμε τις ιταλικές επιγραφές και στην άλλη άκρη του, έπειτα από 17 ολόκληρα χλμ., τα πάντα έχουν αποκτήσει γερμανική σφραγίδα. Αυτό που δεν αλλάζει από τη μια στην άλλη μεριά του τούνελ είναι η εκνευριστική συμμόρφωση των Ελβετών με τα όρια ταχύτητας. Αν τα ξεπεράσεις, ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μες στο γάλα και, βέβαια, βρίσκεσαι εκτεθειμένος στις φωτογραφικές κάμερες που καραδοκούν για μια... πόζα σε πολλές εξόδους τούνελ. Δε ρισκάρουμε, προσαρμόζουμε την ταχύτητά μας και, με το στροφόμετρο του Ζ κοντά στις 3.000 σ.α.λ., βλέπουμε τη μέση κατανάλωση να πέφτει κάτω από τα 11 λίτρα/100 χλμ., κάτι που αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν σε κάθε στάση για ανεφοδιασμό καλείσαι να πληρώσεις για κάθε λίτρο σούπερ αμόλυβδης περισσότερα από 1,5 ευρώ.
Τα δεδομένα, βέβαια, αλλάζουν από τη στιγμή που περνάμε τα ελβετογερμανικά σύνορα στη Βασιλεία και βρισκόμαστε στην άουτομπαν Α5 για Καρλσρούι. Με τρεις λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση και χωρίς όριο ταχύτητας σε πολλά σημεία, οι ρυθμοί ανεβαίνουν, καθώς σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο έντονο το συναίσθημα της ανυπομονησίας πως πλησιάζουμε τον προορισμό μας. Τα χιλιόμετρα φεύγουν, πλέον, πιο εύκολα και το Ζ μεταλλάσσεται σε TGV, δεχόμενο αδιαμαρτύρητα κάθε εντολή για επιτάχυνση σε ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες. Μπορεί, μάλιστα, να μη γίνεται εύκολα αντιληπτό μόνο με την αίσθηση, όμως σε αυτήν τη διαδικασία, με το γκάζι βαθιά στο πάτωμα, το ανανεωμένο 350Ζ των 300 ίππων τα καταφέρνει καλύτερα από την προηγούμενη γενιά και, βέβαια, η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι οι αριθμοί από την ευθεία του Ελληνικού και το δυναμόμετρο. Από την άλλη πλευρά, τα κάποια δέκατα του δευτερολέπτου έχουν μάλλον λίγη σημασία μπροστά στο γεγονός ότι, όπως και πριν, έτσι και τώρα, ακόμα και ταξιδεύοντας πίσω από το τιμόνι του 350Ζ, λαμβάνεις τα ερεθίσματα μιας καθαρόαιμης σπορ κατασκευής.
Φθάνοντας στο Κόμπλενς, ανάβουμε φλας και βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο Α61 στην έξοδο για τον Β412. Οι πρώτες πινακίδες με την ένδειξη «Νίρμπουργκρινγκ» εμφανίζονται.
Ψυχρολουσία
Aκολουθώντας τις κάθε είδους και χρονολογίας Porsche, BMW ή τους αναβάτες με «πολεμικό» εξοπλισμό που θα συναντήσεις στο δρόμο, είναι σίγουρο πως θα καταλήξεις στο «Pινγκ». Όλοι κατευθύνονται προς τα εκεί, σαν να πρόκειται για έναν τεράστιο μαγνήτη που έλκει στον πυρήνα του κάθε λογής δίτροχο και τετράτροχο. Στην κεντρική είσοδο της πίστας επικρατεί πανικός. Είναι απόγευμα Κυριακής, της πιο φορτωμένης ημέρας της εβδομάδας, οπότε η πίστα είναι ανοιχτή για το κοινό όλη την ημέρα. Το πάρκινγκ ασφυκτικά γεμάτο με οτιδήποτε περισσότερο ή λιγότερο εντυπωσιακό σε δύο ή τέσσερις τροχούς και με επισκέπτες από σχεδόν όλη την Ευρώπη, στην πλειονότητά τους Γερμανούς, Ολλανδούς και ¶γγλους. Δεκάδες νεότερες και παλαιότερες Μ3, άλλες τόσες Porsche, με τις GT3 RS να ξεπερνούν σε αριθμό τις απλές Carrera, αρκετές Lotus Exige, μερικές Ferrari F430, Lamborghini Gallardo και Dodge Viper και ανάμεσά τους οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Από Golf και Corsa περασμένων δεκαετιών μέχρι Caterham, στέισον βάγκον και SUV. ¶λλα εντελώς νορμάλ και άλλα σχεδόν αγωνιστικά, με ρολ κέιτζ, μπάκετ και λάστιχα σλικ. Στο Νίρμπουργκρινγκ δεν υπάρχουν διακρίσεις. Ο καθένας μπορεί να μπει με ό,τι κι αν οδηγεί, αρκεί το όχημά του να είναι σύμφωνο με τους κανονισμούς του ΚΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι σε μέρες κοινού πρακτικά απαγορεύονται μόνο τα αγωνιστικά. Μπερδευτήκατε; Τις ημέρες κοινού οι κανόνες που διέπουν τη χρήση της πίστας είναι οι ίδιοι που ισχύουν και στους δημόσιους δρόμους. Aκολουθείς, λοιπόν, τους γνωστούς κανόνες, όπως το προσπέρασμα από αριστερά, ενώ, σε περίπτωση ατυχήματος, μαζί με το αυτοκίνητο ασφαλείας και την οδική βοήθεια επεμβαίνει και η Τροχαία!
Σύμφωνα με το ωράριο, η πίστα θα είναι ανοιχτή ακόμα για κάτι λιγότερο από μισή ώρα, οπότε υπάρχει περιθώριο για έναν αναγνωριστικό γύρο. Κατευθυνόμαστε προς τον αυτόματο πωλητή που υπάρχει δίπλα στη ρεσεψιόν και στο κέντρο ελέγχου. Οι επιλογές ξεκινούν από το απλό εισιτήριο του ενός γύρου με 16 ευρώ και φτάνουν μέχρι αυτό των εικοσιπέντε γύρων, ενώ υπάρχει δυνατότητα έκδοσης και ετήσιας κάρτας απεριόριστης χρήσης, που φτάνει τα 798 ευρώ. Βγάζουμε εισιτήριο, δενόμαστε στο Ζ και παίρνουμε σειρά στους αυτόματους ελεγκτές στην είσοδο της πίστας. H μπάρα σηκώνεται, ελευθερώνοντας το δρόμο μπροστά μας. Ο στενός διάδρομος από κορύνες μάς οδηγεί στην έξοδο στην πίστα, κοντά στο τέλος της μεγάλης ευθείας, που, βέβαια, είναι κομμένη, αφού στο τέλος κάθε γύρου βγαίνεις αναγκαστικά έξω, για να ακυρώσεις το εισιτήριό σου και να ξαναμπείς. Από τα πρώτα κιόλας μέτρα, καταλαβαίνουμε πως δεν πρόκειται απλώς για μια πίστα. Ήδη από το πρώτο κομμάτι, βρισκόμαστε μπροστά σε γρήγορα χασίματα πριν το σφικτό «S» και, αργότερα, την αριστερή κατηφορική 90°, άρα στο σημείο που συνδέει την καινούργια πίστα της F1 με το παλιό Νόρντσλαϊφε. Προσπαθούμε να συγκροτήσουμε τις σκέψεις, καθώς το μυαλό βομβαρδίζεται ταυτόχρονα από αναρίθμητα ερεθίσματα. Πού να στρέψεις την προσοχή σου; Στο δρόμο, προσπαθώντας να απομνημονεύσεις εικόνες, ή στους καθρέπτες, για να μην αιφνιδιάσεις αυτούς που σε περνούν σαν σταματημένο στα χασίματα στις ευθείες του Flugplatz; Είναι γρήγορη, πολύ γρήγορη διαδρομή και αυτό την κάνει ακόμα πιο δύσκολη. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φαντάζεσαι μιλώντας για μια πίστα. Τη μια στιγμή ανοίγει και απλώνεται, δίνοντάς σου την αίσθηση πως είναι η ώρα να πατήσεις το γκάζι πιο βαθιά, και αμέσως μετά σου αποκαλύπτει ξαφνικά κάποιο ύπουλο «S», όπως αυτό της Adenauer-Forst, ή κάποια κλειστή στροφή, σαν την αριστερή Wehrseifen, δίπλα στο χωριό Αντενάου. Χρειάζεται πολύς χρόνος και αρκετοί γύροι για να μπορέσεις να αποτυπώσεις σημάδια, όπως η ταμπέλα του 13ου χιλιομέτρου λίγο πριν την ξακουστή Karussell, ώστε να γνωρίζεις που βρίσκεσαι και τι ακολουθεί. Κάθε σημείο είναι εντελώς διαφορετικό απ’ όλα τα προηγούμενα, σε μια διαδρομή που δείχνει να μην τελειώνει ποτέ. Ανηφορίζει, βουτάει, χάνεται και το σφίξιμο στο στομάχι είναι σχεδόν μόνιμο, καθώς αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που βλέπεις δεν αρκεί για να σε προετοιμάσει γι’ αυτό που έρχεται. Ποια πίστα, λοιπόν; Ειδική διαδρομή είναι αυτή η φαρδιά λωρίδα ασφάλτου μέσα στο καταπράσινο τοπίο, και μάλιστα από αυτές που θέλουν καλές σημειώσεις. Βγαίνοντας από την τελευταία δεξιά διαρκείας στη μεγάλη ευθεία, νιώθουμε πως μέσα σε σχεδόν 21 χλμ. έχουμε κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι. Στην έξοδο οι κορύνες μάς οδηγούν αναγκαστικά στο πάρκινγκ. Απομένουν μόνο 5 λεπτά πριν το κλείσιμο της πίστας και η είσοδος σε αυτήν δεν επιτρέπεται, αφού ο γύρος διαρκεί αρκετά παραπάνω. Δεν πειράζει, πήραμε το βάπτισμα του πυρός και, άλλωστε, η αυριανή ημέρα είναι όλη δική μας.
Ringmeister
Το φιλόξενο Αντενάου θα μπορούσε να είναι ένα μικρό τυπικό γερμανικό χωριό. Στην πραγματικότητα, όπως και όλη η γύρω από το Νίρμπουργκρινγκ περιοχή, ζει και ακολουθεί τους ρυθμούς της πίστας. Τις ημέρες του αγώνα της F1 ή άλλων μεγάλων αντίστοιχων διοργανώσεων υποδέχεται χιλιάδες επισκέπτες, ενώ τώρα, πρωί της Δευτέρας, στα πάρκινγκ των ξενοδοχείων του παρατηρούμε αρκετά από τα «όπλα» που συναντήσαμε το προηγούμενο απόγευμα.
Το 350Ζ γεμάτο βενζίνη και κατεύθυνση προς το «Pινγκ». Το... θερμόμετρο δεν έχει ανέβει ακόμα, αφού η πίστα ανοίγει το μεσημέρι, όμως ήδη ο κόσμος και τα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται. Παρά τις εντυπωσιακές παρουσίες που βρίσκονται στο χώρο, διαπιστώνουμε πως το Ζ δεν περνά απαρατήρητο. Αρκετά βλέμματα γυρνούν επάνω του, ενώ ένα ζευγάρι Γερμανών μάς ρωτά για τις λεπτομέρειες της καινούργιας έκδοσης. Η ώρα περνά με καφέ στο εστιατόριο «Grüne Hölle» στα πάντοκ, όταν ξαφνικά ο μακρόσυρτος ήχος της κόρνας από τα μεγάφωνα της πίστας δίνει το σήμα πως οι πύλες άνοιξαν. Η κινητικότητα αυξάνεται, οι κινητήρες ζωντανεύουν και η ουρά στην είσοδο αρχίζει να σχηματίζεται. Βγάζουμε εισιτήριο και ξεκινάμε. Δεν έχουν άδικο όσοι λένε πως «μία ίσον καμία». Στην αρχή αισθανόμαστε σχεδόν όπως την πρώτη φορά, αφού μπροστά μας απλώς περνούν εικόνες που έχουμε ξαναδεί, χωρίς, όμως, να μπορούμε να προσδιορίσουμε τη σειρά διαδοχής. Ψάχνουμε τα πατήματα, το φρενάρισμα και οι παλμοί ανεβαίνουν σε κάθε χάσιμο, καθώς η θέληση να περάσουμε «αέρα» μάχεται το αίσθημα αυτοσυντήρησης, που φωνάζει να σηκώσουμε το πόδι από το γκάζι. Το Ζ ξεδιπλώνει τον πραγματικό του χαρακτήρα και μας προκαλεί να το εμπιστευτούμε ακόμα παραπάνω. Δε μας τρομάζει, ακόμα και στη λάθος εκτίμηση στο κλείσιμο της Kallenhardt, ενώ τα φρένα μάς εξοπλίζουν με τη σιγουριά μεγάλης ικανότητας σε αρνητικά g στο οριακό φρενάρισμα στην Aremberg από μεγάλο αριθμό τριψήφιων χιλιομέτρων, χωρίς το τιμόνι στην απόλυτη ευθεία. Μετά από δυο, τρεις γύρους, σταδιακά το παζλ αρχίζει να παίρνει μια πιο συγκεκριμένη μορφή. Eκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες να ακολουθήσουμε, για όσο είναι δυνατό, πιο γρήγορα αυτοκίνητα, «κλέβοντας» γραμμές και φρεναρίσματα, κι ερχόμαστε πιο κοντά με την πραγματικότητα του Νίρμπουργκρινγκ. Σε προκαλεί να το κατακτήσεις, αλλά δε σου χαρίζεται και δεν πρόκειται να συγχωρήσει την παραμικρή υπερβολή. Δεν είναι λίγα τα ατυχήματα, οι έξοδοι στις μπαριέρες και οι πτώσεις αναβατών σε καθημερινή βάση. Η άσφαλτος κουβαλά επάνω της μπόλικες δεκαετίες και... ασέλγειες, σε πολλά σημεία είναι παλιά και γλιστερή, με αρκετές ανωμαλίες, και με ένα αυτοκίνητο σαν το Ζ, ακόμα και σε ρυθμούς γρήγορης βόλτας χωρίς ρίσκο, οι ταχύτητες αγγίζουν εύκολα νούμερα που τρομάζουν. Ανατριχιάζουμε περνώντας τα χασίματα της Flugplatz και αμέσως μετά τα κατηφορικά «S» του Fuchsrohre με το ταχύμετρο να δείχνει 200 και την ουρά να ελαφραίνει στις αναπηδήσεις, όταν μπροστά μας βλέπουμε τη μαύρη Μ3 να απομακρύνεται με +20-30 χλμ./ώρα. Το ESP δουλεύει υπερωρίες στα 170 χλμ./ώρα της Berwerk, που έχει στιγματιστεί από το παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα του Λάουντα, οι κραδασμοί τραντάζουν το τιμόνι στην τσιμεντένια Karussell, ενώ σε κάθε πέρασμα από το πάντα γεμάτο θεατές Wippermann οι εμπρός τροχοί πασχίζουν σχεδόν στον αέρα να βρουν πρόσφυση για τα φρένα στη γρήγορη δεξιά μετά το χάσιμο/πήδημα με 150+. Η αίσθηση του κινδύνου ακολουθεί σε κάθε μέτρο από τα 20,8 χλμ., υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε πως το αυτοκίνητο τα έχει δώσει όλα σε ανάρτηση και φρένα (δεν είναι τυχαίο πως αυτός ο τόπος είναι το απόλυτο εργαστήριο εξέλιξης για όλες τις εταιρείες), τα Vbox καταγράφουν τιμές της τάξης των 1,41 και -1,18 g σε πλευρικές και εγκάρσιες επιταχύνσεις, η καρδιά χτυπά δυνατά, τρομάζουμε, όμως μια ανεξήγητη δύναμη μας προκαλεί να δοκιμάσουμε ξανά και ξανά. Εάν δεν ήταν και η ανάγκη φρένων και ελαστικών για ανάπαυλα κάθε τόσο, θα μπορούσαμε να επαναλαμβάνουμε τους γύρους τον ένα μετά τον άλλο. Αυτή είναι η μαγεία του Νίρμπουργκρινγκ. Είναι ο φόβος αλλά και η έκσταση της κάθε στιγμής, είναι ο ιδρώτας αλλά και το δυνατό χτύπημα του αίματος στις φλέβες που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός, είναι η κόλαση αλλά και ο παράδεισος των 73 στροφών!
Ποτέ δεν είναι αρκετό
Φυλάμε τον τελευταίο μας γύρο για το τέλος της ημέρας. Έχουμε άδεια από τους υπευθύνους της πίστας, ώστε να είμαστε οι τελευταίοι που θα μπούμε σε αυτήν πριν κλείσουν οι μπάρες της εισόδου. Ένας γύρος για να φωτογραφίσουμε, χωρίς τον κίνδυνο άλλων αυτοκινήτων. Έχουμε κάνει άλλους έντεκα και ο δείκτης της βενζίνης έχει φτάσει στο κόκκινο (που σημαίνει πως στα περίπου 220 σημερινά χλμ. η κατανάλωση ξεπέρασε τα 30 λίτρα/100 χλμ.). Όμως, και πάλι, περνώντας από κάθε σημείο, αυτήν τη φορά σε πολύ πιο αργό ρυθμό, σκεφτόμαστε πως ελάχιστα είναι αυτά που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μας. Δεν είναι τυχαίο πως οι «μάστορες» του Νίρμπουργκρινγκ υποστηρίζουν ότι χρειάζεται σχεδόν τριψήφιος αριθμός γύρων για να μπορέσεις να πεις ότι γνωρίζεις τη διαδρομή. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να την περιγράψουν από μνήμης, κάτι που για εμάς φαντάζει ως άθλος. Όμως, έτσι είναι το Νίρμπουργκρινγκ και όλα τα πράγματα γύρω από αυτό. Ένας άθλος τον οποίο πραγματικοί ήρωες, όπως ο Καρατσιόλα, ο Νουβολάρι, ο Φάντζιο και ο Λάουντα, μετέτρεψαν σε θρύλο, που παραμένει μέχρι και σήμερα ζωντανός, προκαλώντας να τον κατακτήσεις. Δεν είναι απλώς η απόλαυση της οδήγησης, που πίσω από το τιμόνι του 350Ζ εκτοξεύεται στα ύψη, αλλά και η εθιστική ενέργεια που αναβλύζει από κάθε πιθαμή αυτού του χώρου, αιχμαλωτίζοντας καρδιά και νου. Παραμένεις εκεί, ακόμα και όταν βλέπεις πια και πάλι το Νίρμπουργκρινγκ σαν ένα σημάδι στο χάρτη, κρατώντας ζωντανές τις εικόνες του παζλ που έχεις συνθέσει μέχρι την επόμενη φορά που η μπάρα στην είσοδο θα σηκωθεί για άλλο ένα ταξίδι στον παράδεισο της «Πράσινης Κόλασης»._ Γ. Χ.
Ring uber alles!
O φασισμός και οι ναζί αποτελούν μια από τις χειρότερες αναμνήσεις της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι, όμως, δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να έκαναν κάτι καλό στην κοινωνία; Κι όμως, ναι! Δημιούργησαν το Νίρμπουργκρινγκ! Καλά διαβάσατε! Η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη πίστα του κόσμου έχει γίνει με χρηματοδότηση των μεγαλύτερων εγκληματιών της ανθρωπότητας. Σίγουρα, προκαλεί εντύπωση. Τη δεκαετία του ’30, οι ναζί αποφάσισαν να επενδύσουν σε ένα τέτοιο έργο, το οποίο θα αποδείκνυε την ανωτερότητα των Mercedes και Auto Union σε όλον τον κόσμο. Με μπροστάρη το δήμαρχο Κολωνίας, Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος μετέπειτα εξελίχθηκε σε υπουργό Oικονομικών της κυβέρνησης του Χίτλερ, κλείστηκε η συμφωνία με τον ιδιοκτήτη της έκτασης, Χανς Βέιντενμπρουκ. Η πίστα δημιουργήθηκε γύρω από το χωριό Νίρμπουργκ, το οποίο της έδωσε και το όνομά της. Βέβαια, ακόμα ένα χωριό εκεί κοντά πήρε το όνομα του ευεργέτη, Αντενάουερ. Οι πρώτες εργασίες ξεκίνησαν στις 27 Απριλίου του 1925, από 60 ανθρώπους, ενώ στη συνέχεια εργάστηκαν 2.500 με 3.000 άτομα, για να ολοκληρωθεί το έργο σε δύο χρόνια! Το κόστος; ¶γγιξε τα 14 εκατ. μάρκα...
Ο πρώτος αγώνας που πραγματοποιήθηκε στην πίστα των 22,81 χλμ. ήταν με μοτοσικλέτες, στις 18 Ιουνίου 1927. Την επόμενη μέρα αγωνίστηκαν και τα αυτοκίνητα, με νικητή το Γερμανό ήρωα της εποχής, Ρούντολφ Καρατσιόλα. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η πίστα έκλεισε, ανακαινίστηκε -με κόστος 270.000 γερμανικών μάρκων- και άνοιξε τις πύλες της τη δεκαετία του ’50. Κάπου εκεί άρχισε να αποτελεί μέρος των Γκραν Πρι, ενώ παράλληλα ανέτειλε το άστρο του Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Το 1958 σκοτώθηκε για πρώτη φορά στο «Ρινγκ» ένας οδηγός, ο Πίτερ Κόλινς, και τη δεκαετία του ’70 άρχισαν τα ερωτηματικά σχετικά με την ασφάλεια της πίστας. Το 1972, η τοπική κυβέρνηση πλήρωσε 17 εκατ. μάρκα για την ανακαίνιση, αλλά και για την αναβάθμιση των μέτρων ασφαλείας, με αποτέλεσμα την ίδια χρονιά να επιστρέψουν τα Γκραν Πρι και πάλι στο «Ρινγκ». Όμως, η έξοδος του Νίκι Λάουντα στην πασίγνωστη -πλέον- στροφή Berwerk έμελλε να είναι αυτή που θα έθετε διά παντός το «Ρινγκ» εκτός Formula 1. H τελευταία επέστρεψε στο Νίρμπουργκρινγκ το 1984, στο νέο τμήμα της πίστας, που είχε ολοκληρωθεί το 1981. Σήμερα, στο παλιό Νόρντσλαϊφε (ενωμένο με την πίστα της F1) πραγματοποιείται ο αγώνας Αντοχής των 1.000 χλμ., ο οποίος είναι ο δεύτερος σε σπουδαιότητα ύστερα από αυτόν του Λε Μαν._ Π. Τ.
Το Νόρντσλαϊφε με αριθμούς
Κατασκευάστηκε: σε 2 χρόνια
Κόστος: 15 εκατ. γερμανικά μάρκα
Μήκος: 22,8 χλμ. (20,8 χλμ. για τις ημέρες κοινού)
Στροφές: 73 (33 αριστερές, 40 δεξιές)
Μεγαλύτερο υψόμετρο: 620 μ., στην εκκίνηση και στον τερματισμό
Μικρότερο υψόμετρο: 320 μ., στην Breidscheid
Ανηφορική κλίση: 17% μέγιστο
Κατηφορική κλίση: 11% μέγιστο
Ιστοσελίδα: www.nuerburgring.de
TEXNIKA XAPAKTHPIΣTIKA
NISSAN 350 Z
KINHTHPAΣ
KYΛINΔPOI 6 σε διάταξη V
KYBIΣMOΣ 3.498 κ.εκ.
MEΓ. IΣXYΣ 300 ίπποι/6.400 σ.α.λ.
MEΓ. IΣXYΣ ΣTOYΣ TPOXOYΣ 255,5 ίπποι/6.700 σ.α.λ.
MEΓ. POΠH 36 χλγμ./4.800 σ.α.λ.
MEΓ. POΠH ΣTOYΣ TPOXOYΣ 29,9 χλγμ./5.200 σ.α.λ.
METAΔOΣH
KINHΣH Στους πίσω τροχούς
KIBΩTIO Xειροκίνητο 6 σχέσεων
ANAPTHΣH
EMΠPOΣ 4 συνδέσμων, αντιστρεπτική ράβδος
ΠIΣΩ Πολλαπλών συνδέσμων, αντιστρεπτική ράβδος
ΦPENA
EMΠPOΣ Aεριζόμενοι δίσκοι
ΠIΣΩ Aεριζόμενοι δίσκοι
ΔIAΣTAΣEIΣ
MxΠxY 4.310x1.815x1.320 χλστ.
METAΞONIO 2.650 χλστ.
BAPOΣ 1.528 κιλά
EΠIΔOΣEIΣ
TEΛIKH TAXYTHTA 250 χλμ./ώρα
0-100 XΛM./ΩPA 6,4 δλ.
0-160 XΛM./ΩPA 15,6 δλ.
0-400 M. 14,7 δλ. - 154,8 χλμ./ώρα
80-110 XΛM./ΩPA ME 3η 3,3 δλ.
120-140 XΛM./ΩPA ME 4η 3,1 δλ.
120-140 XΛM./ΩPA ME 5η/6η 4,1/6,4 δλ.
120-0 XΛM./ΩPA 58,5 μ.
MEΣH KATANAΛΩΣH 13,8 λίτρα/100 χλμ.